De volgende set babystapjes op onze Ocean Deva.
Vorig jaar hadden we onze eerste voorzichtige babystapjes gezet toen we van Medemblik in Nederland naar Harwich in Engeland en weer terug zeilden. Na lang wachten zijn we dan nu eindelijk weer terug in Nederland en zijn weer op de boot. Deze keer op weg naar Noorwegen. Drie dagen en twee nachten non-stop zeilen samen met mijn zus Jolanda en onze professionele schipper Johan.
Dobberend op de Noordzee met een gemiddelde snelheid van 6/7 knopen per uur. Een onaangename grijze motregen valt neer op de boot. Gelukkig zitten we verscholen in onze fantastische woon- en navigatieruimte.
Peter is lekker aan het lezen op de bank. Ik ben benieuwd hoe lang hij het volhoudt, want uiteindelijk zal de zachte deining van de Ocean Deva hem in slaap wiegen…
Ik zit achter de navigatietafel. De tafel waar alle actie plaatsvindt. We hebben radar, AIS, Navtex, kaartplotters en allerlei instrumenten om ons de windsnelheid, windrichting, snelheid door het water, snelheid over de grond, waterdiepte enzovoort te vertellen. In het begin best wel intimiderend, maar langzaam aan krijgen steeds meer handigheid in het gebruik van al deze navigatiehulpmiddelen.
Uiteraard werken al deze systemen op elektriciteit. Stel je voor de electriciteit er mee stopt, tja dan heb je geen flauw benul waar je bent. Vandaar dat het verplicht is om papieren kaarten van de omgeving waar je vaart aan boord te hebben.
Om ervoor te zorgen dat we een beetje weten waar we zijn, voeren we elk uur of elke koerswijziging een aantal gegevens in ons logboek: positie (coördinaten), richting (koers), windrichting en windsnelheid als ook bootsnelheid (de zogenaamde snelheid over de grond). Zodra we de coördinaten op de papieren kaart hebben gezet, weten we min of meer waar we zijn en hoeven we niet in paniek te raken als de elektriciteit er onverhoopt mee ophoudt.
De zee en de wind zijn zeer galant geweest voor ons beginners. De eerste nacht was er te weinig wind en we moesten de motor erbij aanzetten om ons in richting van het stadje Mandal in Noorwegen te houden. De tweede en derde dag waren we gezegend met een zachte bries en maakten we goede vooruitgang.
Eenmaal in Noorse wateren hees Peter een kleine versie van de Noorse vlag, een beleefdheids vlag of ook wel een courtesy flag genoemd.
Terwijl we steeds dichter bij ons doel kwamen, kwamen er een aantal dolfijnen ons verwelkomen. Zwemmend vanaf de achterkant van de boot aft) dan onder de boot om weer bij de boeg omhoog te kom
en. Na 15 minuten met ons dollen gaven ze er de brui. We waren gewoon veel te langzaam voor ze!
Eindelijk land !! We waren allemaal opgetogen, moe, hongerig en klaar om onze benen te strekken en te genieten van een lange warme douche. Daar de jachthaven vol was, legden we aan naast een enorme 42-foot lange catamaran.
Motoren uit en het avontuur wacht op ons in Mandal.