O ja, op de Noordzee achtervolgd worden door een enorm schip genaamd Victory G. Maar daarover later meer.
In de ochtend hadden we een ontspannen start, en na toestemming van de havenautoriteiten was alles okay om Scheveningen te verlaten en het ruime sop van de Noordzee te kiezen.
Er waaide een straffe wind van zo’n 22 knopen, de zee was ruw en de regen hield ons gehydrateerd. Met een mooi gereefd grootzeil en de fok volledig uit was Ocean Deva weer in haar element.
Helaas, na niet al te lange tijd verloren we wat wind en Peter verwisselde de fok voor de grotere genua en gaf het grootzeil ook wat extra zeil.
Ondertussen naderden we Europoort, een van de grootste havens ter wereld (althans dat denken de Nederlanders graag). Europoort is voor Rotterdam wat Schiphol is voor Amsterdam, want elke 5 minuten verlaat een groot schip de haven van Rotterdam.
Voor de kleine pleziervaartuigen hebben zed an ook een speciale rijstrook aangelegd om de snelweg van Europoort zo efficient en veilig mogelijk over te steken. Net zoals moeders ons vroeger leerde: "Eerst kijk je naar rechts, dan kijk je naar links, en dan weer naar rechts, en dan kun je oversteken."
Kortom, we hadden het allemaal onder controle. Echt wel! Ware het niet voor een zeer irritant groot schip genaamd Victory G. Dit wit met blauw gestreepte schip met een lengte van meer dan 50 meter lag op ons pad. Omdat wij zeilden en Victory G motorde, hadden we normaal gesproken voorrang. Maar deze voorrang werd ons niet gegeven. Heel eerlijk gezegd, het leek wel alsof deze boot onze aanwezigheid negeerde en het bleef constant op een "ramkoers" met ons varen. SOLAS-regels (Safety of Life at Sea) zeggen dat alle schepen verantwoordelijk zijn om aanvaringen te voorkomen, ongeacht wie “voorrang” heeft, dus we besloten om onze richting met een paar graden aan te passen. Raad eens? Ja, ja, Victory G deed hetzelfde. Bovendien had ze een snelheid van meer dan 12 knopen. Langzaam aan kregen we het iewat benauwd, want we hadden geen flauw benul wat we moesten doen om van haar af te komen. Na nog een paar koersveranderingen, besloten we uiteindelijk haar via het marifoonsysteem te contacten.
Ik zie jullie denken: "Heeft ze hun telefoonnummer?". Nee, maar op ons kaartplotterschermpje zie ik bootjes. Als ik op deze kleine bootjes druk, krijg ik veel informatie, inclusief de volledige naam van het schip. Afhankelijk van het gebied waar je je dan bevindt, is er een bepaald VHF-kanaal toegewezen voor dat gebied en voila.
"Victory G, dit is Ocean Deva, over".
"Ocean Deva, dit is Victory G, over".
"Victory G, dit is Ocean Deva, we zijn een zeilschip en willen graag weten wat uw intenties zijn, over".
“Je moet wegblijven van de MPI door minimal 500 meter afstand te houden, over”.
Helemaal in de war. De naam van zijn schip is Victory G; wat bedoelt hij in vredesnaam met MPI? Dus ik ga weer naar de radio en dezelfde man zegt dat ik weg moet blijven van de MPI.
Met gespannen billen zagen we het blauwe/witte schip kwam weer achter ons aan jagen. We hadden nog slechts een optie over. De motoren aan zetten en in een totaal andere richting te varen.
Natuurlijk willen we nog steeds de weg oversteken bij Europoort, maar dat lijkt op dit moment ons minste probleem te zijn.
Motoren aan, een goede snelheid van 9 knopen en proberen zo snel mogelijk van deze boot af te komen. Omdat ik zo in de war ben van al dit gedoe, bel ik de havenautoriteiten van Europoort via de marifoon en het antwoord is simpel: “Dame, deze boot beschermt het grote platform in het midden. Drie boten cirkelen eromheen om ervoor te zorgen dat geen enkel schip dichterbij komt dan 500 meter. Deze boot zal je blijven achtervolgen totdat ze tevreden is met de afstand tussen jouw schip en het platform. "
WOW ... dat is dus de verklaring. We hadden geen idee, maar de puzzelstukjes vallen nu allemaal op z’n plaats. We wilden alleen dat we dit eerder hadden geweten. Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid!! Oftewel, blijf zoveel mogelijk weg van platforms en wees je ervan bewust dat er schepen zijn die ze beschermen en bereid zijn je weg te jagen!
Wat een relaxte en ontspannen start van de dag… Inmiddels zijn we weer op het juiste spoor en kunnen we de snelweg van Europoort oversteken. Verbazingwekkend hoe snel deze enorme schepen zijn. Het merendeel is tussen de 200 en 300 meter lang. Het ene moment denk je dat ze nog kilometers van je verwijderd zijn, en het volgende moment kun je de letters op de containers lezen ... Best wel indrukwekkend.
Eenmaal het kanaal overgestoken genoten we van een uurtje goed zeilen en bereikten we de ingang van de geul naar onze eindbestemming: Stellendam, een slaperig dorpje aan de overkant van het water van de Rotterdamse haven.
Omdat de waterdiepte snel veranderde, was de deining behoorlijk. De geul zelf was vrij smal en aan onze bakboordzijde (= links) braken de golven op een slechts 2 meter diepe zandbank. Heel indrukwekkend om te zien. Ik ben altijd een fan geweest van een mooie branding langs het strand, maar deze branding maakte mij niet echt blij, integendeel…
Gelukkig stond Peter aan het roer en loodsde hij de boot er mooi doorheen (ruim 1,5 uur).
Tijdens het manoeuvreren over deze geul was de KNRM met veel boten op pad. Ze deden allerlei oefeningen, lekker stoer doen met en voor hun passagiers. We hadden de indruk dat ze een open dag hadden georganiseerd om nieuwe vrijwilligers te rekruteren. Een perfecte dag om de angsthazen er gelijk uit te halen.
Nog een laatste bocht en eindelijk waren de sluizen in zicht. Op de website varendoejesamen.nl had ik gelezen dat men bij deze sluizen moest oppassen. Als de sluisdeuren opengaan komt er behoorlijk wat stroming naar binnen en, mits de boten goed zijn vastgemaakt aan de sluismuren, kunnen de boten hierdoor alle richtingen opgaan. Eerlijk gezegd had ik het niet al te veel aandacht gegeven. Bovendien zorgen we er altijd voor dat we goed aangelijnd zijn.
Deuren open, een sterke stroming kwam naarbinnen, alles goed & geen enkel probleem. Een paar minuten later dachten we ons alvast voor te bereiden om de sluis te verlaten. Met andere woorden, ik liet de boeglijn los (het touw aan de voorkant). Ayayah, dat was een grote vergissing. Voordat we het wisten, verliet de boeg de linkermuur en Ocean Deva draaide spontaan om naar de tegenoverliggende muur. Op dat moment besefte ik wat ik eerder had gelezen ... STOM, STOM, STOM!!!
Peter gebruikte de boegschroef keer op keer totdat hij er eindelijk in slaagde de boeg van de boot terug te krijgen naar de oorspronkelijke linkermuur en ik de boot weer snel aanlijnde.
Veilig de sluizen uit, een snelle bocht naar links en nog eentje naar rechts en we lagen afgemeerd in de jachthaven van Stellendam.
Voor vandaag waren we er wel klaar mee en keken uit naar een douche, ons borreluurtje, een warme maaltijd.