Brest - Camaret sur Mer - Brest

Na 32 dagen zonder Peter, ben ik dan eindelijk weer terug op de boot. Bij aankomst waren Stuart en Jonathan er ook en het voelde heerlijk om weer thuis te zijn.

Jonathan vertrok de volgende ochtend naar de Isle of Wight en Stuart had besloten nog wat langer bij ons te blijven. We moesten tenslotte nog verder naar het zuiden of westen ...

De weergoden hadden hierover een ander idee: harde wind, hoge golven en sterke stromingen. Het laatste obstakel om verder naar het zuiden te zeilen is Pointe de Raz. Een Raz is een smal gebied tussen de landtong en een eiland (ins ons geval: Ile de Seine). Heel veel water wordt door deze nauwe doorgang geperst; dit veroorzaakt een zeer sterke stroming en een onstuimige zee. Vier keer per dag, wanneer de getijden veranderen, is er een periode van slechts 30 minuten van doodtij waarin het veilig is om door deze Raz te zeilen. Daar we naar het zuiden gaan, hebben we een noordenwind nodig, welke rond deze tijd van het jaar niet erg gebruikelijk is. Op dit moment komt het ene na het andere lage luchtdrukgebied vanuit het zuidwesten voorbij. Tel daarbij op dat het orkaanseizoen aan de andere kant van de Atlantische Oceaan nog steeds erg actief is en de golven hebben duizenden kilometers om zich heerlijk verder op stuwen totdat ze de Noord-Franse kust bereiken.

Twee dagen lang werd ons leven volledig gedomineerd door de verschillende weermodellen, en we gebruikten een aantal verschillende weer-apps zoals Windy, Predict Wind en Windguru. Geen enkele positieve bericht...

Maar we wilden niet meteen opgeven en besloten naar Camaret sur Mer te gaan; een kort zeiltripje van nog geen 11 nm en net aan de rand van de baai van Brest. De windvoorspelling was 20-22 knopen en het getij met ons mee.

We vertrokken met een gereefd grootzeil en een volledige fok (de fok die we hebben is een zogenaamde zelfkerende fok waardoor kruisen (van richting veranderen) een fluitje van een cent is). Een half uurtje zeilen en we moesten twee keer overstag gaan. Na de tweede overstag was het water erg onstuimig en de boot ging alle richting op... Ondertussen was de verder wind toegenomen en ik voelde me niet echt op me gemak; waarschijnlijk omdat ik me hier mentaal niet op voorbereid had. Gelukkig waren zowel Peter als Stuart wel voorbereid om iedere uitdaging aan te gaan, en na 20-30 minuten kwamen we dan – met hulp van onze krachtige motor - door de vernauwde ingang van de baai en was de zee weer wat vriendelijker. Pfff… tijd voor mij om weer naar buiten in de cockpit te gaan en diep uit te ademen… Motor uit en zeilen richting de jachthaven.

We meerden af ​​in de kleine jachthaven van Camaret sur Mer. Een klein, schilderachtig dorpje waar veel Parijzenaars een weekendhuis hebben en vakantievierders de zomer doorbrengen. De kliffen, heuvels en stranden zijn ruig en adembenemend mooi - je kunt zien dat de natuur het hier voor het zeggen heeft.

Twee andere zeilboten kwamen iets na ons aan en we vroegen hen hoe zij de “baai” waren doorgekomen. Allebei kwamen ze met hetzelfde antwoord: “pas plainsant”. Oftewel niet erg prettig in simpel Nederlands.

Heel eerlijk gezegd, we hebben een fout gemaakt. We waren zo gefocust om de stroming mee te hebben (ongeveer 2 knopen) dat we totaal vergaten dat zowel de wind als de golfrichting precies uit de tegenovergestelde richting kwamen. Dit alles creëerde de onstuimige zee. Je kunt zeggen dat we een goede les hebben geleerd en we hadden het geluk dat het maar 20-30 minuten duurde.

Het plan was om de komende dagen in Camaret te blijven en te wachten op een weersverandering waardoor we door de Pointe de Raz zouden kunnen zeilen. Diep van binnen wisten we alle drie dat dit hoogst onwaarschijnlijk zou zijn, maar hey ... je het weet maar nooit. Helaas, het weer verslechterde verder, de golven waren 5-6 meter hoog op open zee en door de nauwe doorgang van de Pointe de Raz 4 meter plus. Na twee nachten in Camaret werd een lockdown van 4 weken door de Franse president aangekondigd. Stuart’s beslissing om wel of niet te wachten op de weersverandering werd dus door de Franse regering genomen en hij boekte zijn vlucht terug naar het Engeland.

Na deze Franse aankondiging dachten we allemaal dat het beter was om terug te keren naar Brest. De jachthaven en het gebied erom heen zouden ons de komende weken meer comfort geven en Stuart had een kort taxiritje van 15 minuten naar de luchthaven.

Deze keer zorgden we ervoor dat we zowel de stroom als de windrichting mee hadden en we genoten van een snelle zeiltocht terug naar Brest, waar we drie dagen eerder waren vertrokken.

De laatste tips van Stuart!

Ondanks de harde wind was Peter’s aanmeren perfect. Voor Stuart’s laatste avond had hij ons uitgenodigd. Niet een gemakkelijke opgave om de laatste avond voor de lockdown een tafeltje voor drie te krijgen. Uiteindelijk wisten we een tafel te bemachtigen bij het vierde restaurant dat we bezochten.

Voor de tweede keer hebben we afscheid genomen van Stuart en we zijn ervan overtuigd dat we nog niet het laatste van hem hebben gezien.

Voor ons ... we liggen de komende vier weken veilig afgemeerd, terwijl we genieten van de herfststormen.